MAKNA DALAMAN
- GAYA BAHASA
- STRUKTUR AYAT
- BAHASA
GAYA BAHASA
Gaya bahasa terdiri daripada dua perkataan iaitu perkataan ‘gaya’
dan ‘bahasa’. Secara umumnya, gaya boleh didefinisikan sebagai cara
dan ragam. Sebagai contoh, jika dilihat pada manusia, gaya yang
dimaksudkan ialah cara berpakaian, tingkah laku, cara berinteraksi dan pelbagai
lagi. Bahasa pula merupakan satu sistem yang mewakili benda,
tindakan, idea dan perasaan. Gaya bahasa pula membawa maksud cara atau
ragam sesuatu bahasa itu diguna pakai terutamanya dalam penulisan
karangan. Hal ini demikian kerana, melalui penulisan, pembaca tidak boleh
mengetahui cara atau tindakan penulis ketika menulis sesuatu
perkara. Sebenarnya, dalam kesusasteraan terdapat banyak jenis gaya
bahasa. Antaranya ialah gaya bahasa kiasan, sindiran, hiperbola dan
peribahasa.
Kiasan
Sebenarnya, peribahasa, perumpamaan,
bidalan dan ungkapan merupakan cabang kepada bahasa kiasan. Bahasa kiasan ini berfungsi menyindir
seseorang secara halus dan bersopan. Ia
terbentuk daripada analogi dan perbandingan yang berlaku antara satu perkara
dengan perkara yang lain. Bahasa kiasan
ini sebenarnya telah wujud sejak zaman dahulu lagi. Buktinya, nenek moyang kita telah mula
menggunakan peribahasa, perumpamaan, pepatah malah pantun untuk menyindir
terutamanya untuk menyindir golongan pemerintah sekiranya terdapat perkara yang
tidak kena dengan pemerintahan tersebut.
Penggunaan kiasan ini menunjukkan adanya rasa hormat dalam kalangan
masyarakat terutamanya perasaan hormat golongan rakyat jelata terhadap golongan
pemerintah.
Sindiran
Sindiran
merupakan salah satu bentuk bahasa yang termasuk dalam bahasa kiasan. Ia terdiri daripada tiga jenis iaitu sindiran
halus, sindiran tajam dan sindiran kasar.
Bahasa sindiran ini merupakan bahasa yang digunakan adalah bertentangan
maksudnya dengan perkara yang diujarkan.
Selain disebut sebagai sindiran
halus, ia juga dinamakan sebagai ironi dan ia bukan digunakan untuk mengguris
hati, memalukan orang lain, tetapi ia juga bukan bertujuan untuk tidak
mengguris atau memalukan pihak lain.
Peribahasa
Peribahasa merupakan salah satu jenis
percakapan yang mengandungi kepandaian akal fikiran yang telah disusun serta
indah dan sedap didengar. Sebenarnya,
peribahasa ini telah wujud sejak zaman nenek moyang kita lagi. Mereka mencipta peribahasa berdasarkan kepada
keadaan sekeliling dan pemerhatian mereka terhadap perkara yang berlaku di
sekeliling mereka. Peribahasa ini juga
sebenarnya merupakan salah satu bentuk bahasa kiasan yang digunakan dalam
kehidupan bermasyarakat. Peribahasa ini mengandungi makna tersirat atau lebih
dikenali sebagai makna dua lapis iaitu perkara yang diujarkan adalah tidak sama
dengan maksud yang ingin disampaikan.
STRUKTUR
AYAT
Karya agung merupakan karya klasik yang
telah wujud sejak dahulu lagi. Oleh hal
yang demikian, penuls banyak menggunakan format penulisan klasik. Terdapat pelbagai format penulisan karya
klasik. Antaranya ialah penggunaan ayat
songsang dan penggunaan ayat yang panjang dan berulang-ulang.
Ayat
songsang
Seperti
yang kita sedia maklum, susunan ayat biasa ialah didahului dengan subjek dan
seterusnya predikat, tetapi, penulisan ayat songsang ialah predikat didahulukan
dan diikuti oleh subjek. Dalam karya
klasik sememangnya mengandungi banyak penggunaan ayat songsang. Perkara ini berlaku disebabkan oleh
berlakunya pengaruh bahasa Arab yang terdapat dalam bahasa Melayu klasik.
Ayat
panjang, berulang-ulang dan berbelit-belit
Ayat
panjang, berulang-ulang dan berbelit-belit merupakan salah satu ciri bahasa
Melayu klasik. Penggunaan ayat yang
meleret-leret juga dapat dilihat dalam karya klasik.
BAHASA
Penggunaan
bahasa yang pelbagai sangat berleluasa dalam bidang penulisan terutamanya
penulisan karya klasik. Hal ini demikian
kerana pada zaman dahulu, masyarakat mempelajari pelbagai bidang bahasa dan
kemahiran tersebut diaplikasikan dalam penulisan. Penggunaan bahasa yang pelbagai ini adalah
pengaruh daripada masyarakat Arab, Jawa dan Parsi yang datang ke alam Melayu
dengan tujuan perdagangan dan menuntut ilmu.
Selain daripada itu, terdapat juga penggunaan bahasa istana terutamanya
dalam aspek gelaran.
MAKNA LUARAN
- NILAI
- PENGAJARAN
- PANTUN
NILAI
Jules Henry (1975) mendefinisikan nilai sebagai
sesuatu yang dikira baik seperti kasih sayang, baik hati, keseronokan,
kejujuran, kesopanan, ketenangan dan kesederhaan. Mengikut Redfield (1953)
nilai ialah suatu konsep tersurat atau tersirat bagi individu atau sifat-sifat
bagi suatu kelompok yang dikehendaki yang mempengaruhi pemilihan ragam, maksud
dan segala tindakan. Nilai murni pula dapat didefinisikan sebagai perlakuan
yang baik, peradaban dan tatasusila individu manusia dalam hubungannya sesama
manusia, alam dan Tuhan. Wan Mohd Zahid (1988) mentakrifkan nilai murni sebagai
tanggapan berkenaan perkara-perkara yang dihajati dan pada masa yang sama juga
menjadi criteria atau ukuran. Nilai-nilai murni sesuatu masyarakat biasanya
diasaskan kepada agama. Memang menjadi tujuan semua agama untuk membentuk
kehidupan penganutnya untuk menjadi baik dan berakhlak mulia.
PENGAJARAN
Pengajaran ialah peringatan, pedoman,
perutusan, amanat atau mesej yang ingin disampaikan oleh pengarang dalam
karyanya kepada pembaca.
PANTUN
Pantun ialah ragam puisi yang hidup dalam
kalangan rakyat dan bersifat kemelayuan. Khasnya pantun mempunyai sajak dan
irama, pilihan suku kata dan perkataan. Pantun telah sedia hidup dalam
masyarakat Melayu sudah lama sebelum orang-orang Melayu tahu menulis dan
membaca. Orang Melayu mencipta pantun untuk melahirkan pelbagai bentuk perasaan
dan merupakan satu seni yang indah. Mereka menggunakan pantun untuk
berkasih-kasihan, memberi nasihat, suka-suka, berjenaka, menyindir dan untuk
menyatakan rasa sedih.
SUMBER:
Tiada ulasan:
Catat Ulasan